Heel wat muizenissen bij de kindonvriendelijke heksen in ‘Roald Dahl’s The Witches’

17 maart 2021 1 Door Deugenieten

Na het lezen van de klassieker van meesterverteller Roald Dahl kijkt menig kind wantrouwend om naar dames in deftige mantelpakjes die zich af en toe flink aan het hoofd krabben. Het betoverende ‘Roald Dahl’s The Witches‘ bewijst op een geniale manier dat die achterdocht meer dan terecht is.

Met meer dan 250 miljoen verkochte boeken blijven de verhalen van Roald Dahl bij de populairste ter wereld. Naast ‘James and the Giant Peach‘, ‘Charlie and the Chocolate Factory‘ en ‘Matilda‘ is ‘The Witches‘ een van Dahl’s meest geliefde titels. Dahl schreef zijn verhalen voor kinderen vanuit het perspectief van het kind. Terwijl de volwassenen in zijn verhalen altijd de slechterikken zijn is er toch ook altijd minstens een goede volwassene als tegenhanger. Zijn verhalen zijn altijd grappig, een beetje vreemd, vaak onvoorspelbaar maar bovenal griezelig en af en toe zelfs een beetje sadistisch.

Het verhaal

In 1968 gaat een kleine jongen (Jahzir Bruno), na een auto-ongeluk waarbij zijn ouders om het leven zijn gekomen, bij zijn grootmoeder (Octavia Spencer) in Demopolis in de staat Alabama wonen. Om de jongen wat op te beuren doet ze hem een muis cadeau die hij Daisy (Kristin Chenoweth) noemt. De jongen gaat samen met zijn grootmoeder naar de winkel om wat spullen te kopen voor Daisy. Daar ontmoet hij een heks die probeert om de jongen te lokken met snoep. Wanneer hij zijn nare ervaring met zijn grootmoeder deelt, waarschuwt ze hem voor de gemene streken van de heksen. Ze vertelt hem hoe haar jeugdvriendin Alice door een heks werd vervloekt en zo transformeerde in een kip.

Omdat de grootmoeder weet dat een heks nooit een kind met rust laat eenmaal ze met elkaar in contact kwamen, slaan de twee uit angst voor het ergste op de vlucht naar een nabijgelegen hotel. Veilig op de kamer vertelt ze haar kleinzoon over de verschillende manieren waarop hij een heks kan herkennen. Als de heksen zich onder de mensen begeven zien ze er namelijk uit als dames van standing die altijd handschoenen dragen. Zo verbergen ze hun klauwhanden. Daarnaast hebben ze misvormde voeten en zijn ze bovendien kaal. Tenslotte kunnen ze hun neusgaten laten groeien zodat ze kinderen beter kunnen ruiken.

Wanneer het hoofdpersonage zich in de feestzaal van het hotel verstopt om er ongezien nieuwe trucjes met zijn muis Daisy te oefenen, moet hij zich plots verstoppen voor een groep vrouwen die de zaal komen binnengewandeld. De dames van de zogenaamde ‘Royal Society for the Prevention of Cruelty to Children’ hebben de zaal afgehuurd om er hun toekomstplannen te bespreken. Tot grote verbazing van de kleine jongen doen de dames hun schoenen uit, zetten ze hun pruiken af en doen ze hun handschoenen uit: Het blijken allemaal heksen te zijn. De opperheks (Anne Hathaway), Grand High Witch genaamd, onthult een gemeen plan om kinderen in muizen te veranderen.

Wanneer Bruno (Codie-Lei Eastick), een Brits jongetje dat met zijn ouders in het hotel verblijft, zijn door de opperheks beloofde chocolade komt opeisen, gebeurt er iets opmerkelijks. Zodra Bruno een hap uit de chocolade neemt verandert hij in een kleine grijze muis. Daarmee bewijst de opperheks meteen dat de met een geheim drankje besmette chocolade perfect zijn werk doet zoals gepland. Maar de opperheks ruikt nog een kind in de zaal. Al snel vinden ze zijn schuilplaats en dwingen hem van de toverdrank te drinken. Eenmaal veranderd in een bruine muis, weet hij samen met Bruno en Daisy te ontsnappen uit de zaal. De drie muizen slagen er vervolgens in om de grootmoeder te informeren over hun transformatie en bedenken een plan om de gevolgen van de toverdrank terug te draaien. Ze stelen een flesje van de toverdrank en proberen de effecten ervan om te keren. Als dit niet blijkt te lukken, smeden ze een nieuw plan om de heksen zelf te veranderen in muizen.

Fascinerend heks-en-muisspel

Robert Zemeckis (Back to the Future-trilogie, Who Framed Roger Rabbit, Forest Gump, The Polar Express) is met zijn nieuwe verfilming van het wereldberoemde verhaal erin geslaagd om de vreselijke heksen opnieuw tot leven laat komen. Maar in tegenstelling tot Roald Dahls originele verhaal dat zich in Engeland en Noorwegen afspeelt, neemt Zemeckis ons mee naar de Amerikaanse staat Alabama.

Nog een opmerkelijk verschil is dat de regisseur ons terugkatapulteert naar de jaren zestig en dat de hoofdrolspeler een Afrikaans-Amerikaanse jongen is. Deze aanpassing wordt door Zemeckis beschreven als zijnde dichter bij de originele roman dan de eerste verfilming van Jim Henson uit 1990. De versie van Zemeckis is dan ook een betere weerspiegeling van de multiculturele samenleving waarin we leven. Iets wat we ook al zagen in ‘The Personal History of David Copperfield’, de recente verfilming van Charles Dickens meesterwerk.

Wat ons opviel is dat de heksen van Zemeckis, nadat ze hun dagelijkse vermomming afgegooid hebben, er veel minder angstaanjagend en griezelig uitzien dan ‘The Witches’ uit 1990. Toegegeven, we willen Anne Hathaway als Grand High Witch met haar klauwachtige handen, vervormde voeten en van oor tot oor opengesperde mond gevuld met haaientanden niet in een donkere steeg tegen het lijf lopen. Maar Anjelica Huston als heks uit de jaren 90-verfilming, daar lopen we zelfs op klaarlichte dag liever in een grote boog omheen.

Waar we erg van onder de indruk waren is de CGI. De computer generated images zijn prachtig maar veroorzaken bij de acteurs toch een lichte vorm van overacting, bijvoorbeeld wanneer opperheks Anne Hathaway haar mond van oor tot oor openspert of de geur van kinderen opsnuift. Al bij al kleine minpuntjes die in het niets verdwijnen bij deze kleurrijke en karaktervolle versie van ‘The Witches’.

Regisseur Robert Zemeckis is er in ieder geval in geslaagd om de heksen opnieuw tot leven te laten komen in een meeslepend verhaal vol zwarte humor en hekserij.

Naast de met toverdrank besmette chocolade komt er op het einde van de film trouwens nog een verwijzing naar dat andere meesterwerk van Roald Dahl: ‘Charlie and the Chocolate Factory’. Zijn dit misschien kleine hints naar een nieuwe verfilming die er aan zit te komen? De eerste verfilming uit 1971, waarin Gene Wilder een fenomenale Willy Wonka speelde, is nog altijd een van onze favoriete jeugdfilms. De remake die Tim Burton in 2005 maakte was wel oogverblindend mooi en kleurrijk maar Johnny Depp kon ons als Willy Wonka niet echt overtuigen. Wij zeggen dus geen nee tegen een nieuwe verfilming. Voorlopig kijken we alvast uit naar de musicalversie van Deep Bridge die eind volgend jaar naar Vlaanderen komt.

‘Roald Dahl’s The Witches‘ met onder meer Anne Hathaway, Octavia Spencer, Stanley Tucci, Jahzir Bruno, Kristin Chenoweth en Chris Rock is beschikbaar op Blu-ray en DVD.